Vanmorgen vroeg naar Lucidia Mantilla. Hier kom ik elke keer als ik in Nicaragua ben. Deze krottenwijk ligt ver van de stad. Het is er onveilig. Groepen jongens zitten verveeld langs de paden. We horen het diverse mensen al zeggen: Hay Agua (er is water) en ja hoor. Er is gelukkig eindelijk hier weer water. Zo gewoon als dat in Nederland is, zo bijzonder is dat hier.

We bezoeken een familie waar twee zusjes op moeten passen op hun grotere zus met psychische problemen. Ze zeggen niet veel, willen geen ondersteuning van familias en willen ook niet dat er foto's worden gemaakt. Waar de moeder is zeggen ze niet. We gaan nog veel meer gezinnen bij langs.

Verderop in de wijk Walter Mendoza woont een moeder met twee dochters. De ene dochter was tot haar zesde maand gezond, kreeg toen hersenvliesontsteking en is sindsdien verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. De andere dochter is gezond en heeft 4 kinderen. Mannen wonen er niet meer. Met elkaar hebben ze 2 ruimtes van totaal 4 x 4. Ze zijn erg blij met het oventje en de betonnen wasbak die we hen hebben kunnen geven.

's Avonds spreek ik een Amerikaan. Hij wilde afspreken in een bar (ik kom nooit in een bar) om 20.00 uur (dan ga ik altijd hier naar bed). Ik doe het en we wisselen verhalen uit. Hij verzamelt in de VS rolstoelen en stuurt die naar familias in Matagalpa. Fantastisch initiatief. Een grote groep Nicaraguaanse zangers maakt verdere gesprekken onmogelijk. Maar dat is wel even een leuke afwisseling.