Leon en Managua

Ik ben in Leon. Dit is een koloniale stad in de buurt van de kust van de Stille Oceaan. Ik heb iedereen in Matagalpa heel erg bedankt voor alles wat ze voor mij geregeld, gedaan hebben en beloofd weer terug te komen. Om een paar dagen een beetje "bij te komen" besloten om dus naar Leon te gaan. Ik verblijf in een leuk hostel, waar alleen maar bezweten mensen met vieze rugzakken aankomen. Ik zag er precies zo uit. Hier de grootste kathedraal van Centraal Amerika en allerlei herinneringen aan de tijd van de revolutie.

Vrijdag ga ik naar Managua om de dag daarna naar Nederland af te reizen, ...nee dus. Vandaag er achter gekomen dat dat niet zaterdag maar zondag wordt. Een grote tegenvaller. Pas maandag tegen de avond thuis?.

Ik heb dit een erg zinvol bezoek aan Nicaragua gevonden en weer thuis zal het vervolg komen, waarmee gaan we familias in de nabije toekomst steunen. Deze info komt niet meer in dit blog, maar op de site: www.familiasespeciales.nl.

Alhoewel ik voorlopig nog niet thuis ben: Fijn dat jullie met mij mee hebben gereisd.

Thuis in Matagalpa

Als ik vannacht naar de wc moet, heb ik flinke spierpijn. Dat klimmen en klauteren in de bergen is te merken. Matagalpa is mijn tweede "thuis". Ik ken hier zoveel mensen en weet vrijwel overal de weg. Ik voel mij er ook thuis. De moeders waarderen het heel erg als ik ze bezoek. Dat een man van zover weg bij hen op bezoek wil komen en luistert naar hun verhaal vinden ze bijzonder. Ik zeg dan dat ik zo op prijs stel dat ze mij deelgenoot willen maken van dat wat ze meemaken.

Als ik in de krottenwijk Walter Mendoza In een armoedig en best wel vies huisje kom, biedt de moeder mij wat te drinken aan. Ik bedank vriendelijk, want ik durf het niet op te drinken, waar ik mij tegelijk ook voor schaam. De dochter is schizofreen en erg vervuild. Ze roept luid  onverstaanbare woorden. De contact moeder waar ik mee op stap ben weet de moeder zover te krijgen dat ze weer met haar dochter een bezoek gaat brengen aan de psychiater, die éénmaal in de week bij familias is.

Ik organiseer nog een dagdeel om bij mensen gehoortesten te doen. Zonder uitzondering is hun gehoor zo slecht dat ze een gehoorapparaat nodig hebben. Gelukkig heb ik er voldoende bij mij en kan er bij iedereen één aanmeten.

Van de gezondheidstoestand van Hermana Sandra is nog niet veel bekend. Ze ligt in een ziekenhuis in Californië en kan nog niet communiceren. Via andere kanalen is het nog niet gelukt informatie te krijgen.

Hoe we familias verder gaan steunen

Herman Rebecca komt voor onze afspraak aangelopen in een paarse broek met grote gele en rode bloemen. Ze draagt een shirt met een houtje kruisje. Zo ziet een non, die leiding geeft aan familias especiales, er in 2018 nu uit.

Hermana Rebecca, Marlene (hoofd sociaal werk) en ik hebben uitgebreid gesproken over mijn ervaringen in de krottenwijken en welke ondersteuning men daar nodig lijkt te hebben. Gelukkig heb ik veel verbeteringen gezien nav eerdere door ons gefinancierde projecten. De afspraak is dat ik aangeef welk bedrag maximaal beschikbaar is. In Matagalpa inventariseert men bij elk gezin met een kind met een beperking, wat ze echt hard nodig hebben, zoals bv een oventje met schoorsteen, een wasbak, een betonnen vloer. Concrete dingen waardoor het leven levenswaardiger wordt. Ik krijg daar een projectplan met begroting van. De uitvoering van werkzaamheden zal door de gezinnen of betrokkenen van familias zelf worden uitgevoerd.

Het is, in tegenstelling tot wat ik uit Nederland hoor, hier nog steeds heel warm. In de zon lopen wil eigenlijk niet. Maar ik klaag niet.

Na het gesprek met Hermana Rebecca en Marlene ga ik naar de mis in de, zoals altijd, propvolle grote kathedraal van Matagalpa. Arm en rijk, van baby tot hoog bejaarde. Iedereen is er. Aan het eind van de mis geven we elkaar de hand en zeggen: "La Paz".

Hay agua

Vanmorgen vroeg naar Lucidia Mantilla. Hier kom ik elke keer als ik in Nicaragua ben. Deze krottenwijk ligt ver van de stad. Het is er onveilig. Groepen jongens zitten verveeld langs de paden. We horen het diverse mensen al zeggen: Hay Agua (er is water) en ja hoor. Er is gelukkig eindelijk hier weer water. Zo gewoon als dat in Nederland is, zo bijzonder is dat hier.

We bezoeken een familie waar twee zusjes op moeten passen op hun grotere zus met psychische problemen. Ze zeggen niet veel, willen geen ondersteuning van familias en willen ook niet dat er foto's worden gemaakt. Waar de moeder is zeggen ze niet. We gaan nog veel meer gezinnen bij langs.

Verderop in de wijk Walter Mendoza woont een moeder met twee dochters. De ene dochter was tot haar zesde maand gezond, kreeg toen hersenvliesontsteking en is sindsdien verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. De andere dochter is gezond en heeft 4 kinderen. Mannen wonen er niet meer. Met elkaar hebben ze 2 ruimtes van totaal 4 x 4. Ze zijn erg blij met het oventje en de betonnen wasbak die we hen hebben kunnen geven.

's Avonds spreek ik een Amerikaan. Hij wilde afspreken in een bar (ik kom nooit in een bar) om 20.00 uur (dan ga ik altijd hier naar bed). Ik doe het en we wisselen verhalen uit. Hij verzamelt in de VS rolstoelen en stuurt die naar familias in Matagalpa. Fantastisch initiatief. Een grote groep Nicaraguaanse zangers maakt verdere gesprekken onmogelijk. Maar dat is wel even een leuke afwisseling.

Nuevo Amanacer en El Tule

Vanmorgen om 7.00 uur begonnen met huisbezoeken in de krottenwijk Nuevo Amanacer. Jammer genoeg een erg gevaarlijke krottenwijk. Er moest dan ook een stoere bewaker mee en ik mocht buiten geen foto's maken. We bezoeken tal van gezinnen. Zonder uitzondering in armzalige hutjes. Trots laten ze dat zien, wat wij hebben kunnen geven zoals betonnen was bakken, oventjes en watervaten. Die zijn alleen allemaal leeg. Het is te droog. Men is zelfs gestopt met de uitgifte van water met tankwagens. De restjes verontreinigde water uit putten en sloot is alles wat rest.

Een vader woont met zijn 37 jarige verstandelijk gehandicapte dochter met forse gedragsproblemen. Hij maakt zich zorgen over hoe het straks moet als hij er niet meer is. Zijn hele leven staat in het teken van zijn dochter.

Tussendoor nog een interview voor de radio. Totaal onvoorbereid word ik achter de microfoon gezet. In rap Spaans wordt mij van alles gevraagd over onze steun, wat, hoe en waarom. Ik red mij prima ermee en het wordt een mooi interview.

Dan op naar de krottenwijk El Tule. Jaren geleden ben ik daar in shock geraakt door de ellende. Nog steeds is het een barre wijk. De paadjes zijn stijl. Alles is vies. Een verstandelijk gehandicapt jongetje van 4 zit bibberend in een stoel. Hij heeft longontsteking. De moeder zit er apathisch naast. Even klaart haar gezicht op. Ze laat trots de betonnen aanrecht zien en bedankt me, mij recht aankijken. "Gracias y gracias a Dios".

De projecten bij langs

Vanmorgen ontbeten met gallo pinto (=rijst met bonen). Dat hoort zo hier?Daarna met Ariel de projecten bezocht die wij hebben gefinancierd. Eerst het park van de sterren en het speciaal onderwijs project daarin. Drie klasjes van kinderen van 7 tot 12 jaar. Veelal gerund door vrijwilligers oa uit Spanje. Ze krijgen daarallerlei vaardigheden aangeleerd. Draait super! Toen naar het yoghurt project. Hier wordt vanuit yoghurt verkocht en uitgedeeld aan kinderen die het nodig hebben. Daarna naar het eethuisje en de rolstoel werkplaats, door ons samen met Wilde Ganzen gefinancierd. Draait ook heel goed. Rolstoelen en hulpmiddelen worden gratis uitgegeven en aangepast of gerepareerd. Enthousiaste medewerkers lieten alles zien. Geweldig om te zien hoe alles draait.

Eenmaal terug Marlene weer ontmoet. Ze is leidinggevende van het sociaal werk in alle krottenwijken. Ze was dol enthousiast en viel me letterlijk in de armen. Wat mooi. We hebben lang gesproken. Ze zei dat voedselhulp weer erg hard nodig is. Ze maakt deze week nog een begroting voor mij, die we dan bespreken.

Ze laat me de handtekeningenlijsten zien van 28 vrouwen die een watervat van ons hebben gekregen en 20 die een betonnen wasbak hebben gekregen. Het geld is dus echt weer goed terecht gekomen. Morgen ga ik met een contact moeder veel gezinnen bezoeken en zien hoe het is en hoe ze de middelen gebruiken. Marlene heeft een heel schema voor mij tav de bezoeken aan de krottenwijken.

Hermana Sandra is naar de VS. Het is gelukt haar op een speciale plek in het vliegtuig te krijgen.

Het was een drukke dag (36 graden). Ik ben moe maar erg voldaan.

Afscheid van Hermana Sandra?

Ik ben in Nicaragua. De reis ging prima. Op de verwachte tijd was ik er. In het vliegtuig een hele serie van "In the line of duty" gekeken. Duurde meer dan 6 uur. Kon er niet mee stoppen.

Het is afgezaagd, Maar het is hier echt warm 35 graden, volle zon. Kort maar lekker geslapen in de hoofdstad Managua. Ik werd opgehaald door Hermana (=non) Rebecca. Ze zei dat we direct door moesten naar Hermana Sandra, de dapperste non ter wereld (Zie onder Siuna op familiasespeciales.nl). Ze is erg ziek. Ik heb veel met haar mee gemaakt.

Onderweg is alles dor en droog. Kuddes broodmagere koeien staasn op totaal dorre vlaktes. Aan de kanten bergen afval, veel plastic. Het stinkt overal naar vuil en vuurtjes van alles wat maar branden wil.

Hermana Sandra ziet er slecht uit. Kan alleen maar liggen op bed. Is warrig, knorrig, eet bijna niet meer en heeft veel pijn. Ze hoort ook bijna niets meer. Ik meet haar een gehoorapparaat aan en doe het in. Morgen moet ze naar de Verenigde Staten, naar een ziekenhuis. Alleen moet ze met een soort ambulance naar het vliegveld en kan niet in een gewone vliegtuig stoel. Ze zijn druk bezig dat te regelen. Ik overleg over noodzakelijke inzet van medicatie. Had niemand nog aan gedacht. Ik hoop maar dat het lukt. Ik neem afscheid van haar. Dat doet pijn. Zo'n schat van we vrouw.

terug naar het begin

17 jaar geleden ging ik voor het eerst naar Nicaragua. Daar heb ik ‘’mee gelopen’’ bij de organisatie Familias Especiales in de regio Matagalpa. Onze ondersteuning bestond uit het kopen van o.a. watervaten voor de huisjes in de krottenwijken, het laten aanbrengen van vloeren; Zaken die het moeilijke leven van gezinnen met een kind met een beperking levenswaardiger maken.

Later hebben we allerlei andere projecten kunnen realiseren, zoals een eethuisje, steunpunt in de bergen (zie www.familiasespeciales.nl ).

Nu ga ik weer naar Nicaragua en zal ik naast het bezoeken en evalueren van de projecten, veel krottenwijken –veelal heel ver van de bewoonde wereld, via steile wandelpaadjes te bereiken in de bergen- bezoeken, waar ik tijdens mijn eerdere bezoeken zoveel mensonwaardige omstandigheden heb gezien. Wat is er veranderd? Wat is er nu nodig? Vergezeld door moeders zal ik veel gezinnen bezoeken. Nu al weet ik, dat het gaat, over daar waar we mee begonnen zijn: watervaten, vloeren, dichte daken, betonnen wasbakken enz.

De projecten draaien en zijn een succes. Jammer genoeg blijven de gezinnen straatarm en ontbreekt het hen aan heel veel. Dat wil ik weer met eigen ogen gaan zien en kijken waar wij het verschil mee kunnen maken. Terug naar de basis, dat is de missie van dit jaar.

Op vrijdag 9 maart ga ik naar Schiphol om de volgende morgen naar Panama te vliegen. Daarna vlieg ik naar Nicaragua, waar ik rond 6.00 –NL tijd- zondagmorgen 11 maart aan zal komen. Diezelfde dag nog reis ik door naar Matagalpa en dan ga ik aan de slag.

Reizen jullie weer met mij mee?